Σύντομο χρονικό…

Τα τελευταία χρόνια, αναπτύχθηκαν ισχυρά φοιτητικά κινήματα στην Ιαπωνία, στις Ενωμένες Πολιτεία, στην Ιταλία, στην Δυτική Γερμανία και αλλού. Στην Γαλλία, όμως, το φοιτητικό κίνημα εξελίχτηκε γρήγορα σε ένα μαζικό κίνημα, που επεδίωκε να ανατρέψει την κοινωνικό – οικονομική δομή της κρατικοκαπιταλιστικής κοινωνίας. Μέσα σε δέκα μέρες το γαλλικό φοιτητικό κίνημα μεταμορφώθηκε σε μαζικό κίνημα. Στις 2 του Μάη, με διαταγή του πρύτανη, το πανεπιστήμιο της Ναντέρ έκλεισε τις πύλες του στους φοιτητές, την επόμενη μέρα κλείστηκε η Σορβόννη και η αστυνομία επιτέθηκε σε φοιτητές που διαδήλωναν. Τις επόμενες μέρες, οι φοιτητές έμαθαν να προστατεύονται από την αστυνομία φτιάχνοντας οδοφράγματα, πετώντας στους αστυνομικούς τις πλάκες πεζοδρομίων και βάζοντας στα πρόσωπά τους άφθονο χυμό λεμονιού για να εξουδετερώσουν τις συνέπειες των δακρυγόνων. Την Δευτέρα 13 του Μάη χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στο Παρίσι και κηρύχτηκε γενική απεργία σε όλη την Γαλλία, μια βδομάδα αργότερα ολόκληρη η γαλλική οικονομία είχε παραλύσει.

Το πρώτο οδόφραγμα για την απόκρουση μιας αστυνομικής επίθεσης υψώθηκε στις 6 του Μάη. Οι φοιτητές χρησιμοποίησαν τα σιδερένια κιόσκια των εφημερίδων και αυτοκίνητα για να χτίσουν οδοφράγματα, και ξήλωναν τις πέτρες του λιθόστρωτου, που έριξαν ενάντια στους αστυνομικούς, σαν απάντηση στις βόμβες και χειροβομβίδες αερίων που τους έριχναν.

Την επόμενη μέρα το Καρτιέ Λατέν του Παρισιού βρισκόταν σε κατάσταση πολιορκίας, οι μάχες συνεχίζονταν, μια μεγάλη διαδήλωση ενάντια στην δεξιά εφημερία «Λε Φιγκαρό», διαμαρτύρονταν για τις προσπάθειες αυτής της εφημερίδας να υποκινήσει την χρήση βίας ενάντια στους φοιτητές. Κόκκινες σημαίες εμφανίστηκαν στις πρώτες γραμμές ατελείωτων διαδηλώσεων. Ακούγονταν η «Διεθνής» και οι διαδηλωτές φώναζαν « Ζήτω η Κομμούνα ».

Στις 19 Μάη, οι διαδηλωτές φοιτητές απαιτούν να ανοίξουν αμέσως όλα τα πανεπιστήμια και να αποσυρθεί η αστυνομία από το Καρτιέ Λατέν. Χιλιάδες φοιτητές, με τους οποίους είχαν ενωθεί νεαροί εργάτες, καταλαμβάνουν τους κεντρικούς δρόμους του Καρτιέ Λατέν, και υψώνουν πάνω από 60 οδοφράγματα. Την νύχτα της Παρασκευής, 10 Μάη, η αστυνομία πόλεων, ενισχυμένη από ειδικές δυνάμεις, επιτίθεται στους διαδηλωτές. Πολλοί απ’ αυτούς τραυματίζονται σοβαρά.

Μέχρι τότε, οι γαλλικές εφημερίδες, μαζί με το όργανο του ΚΚ, L’ UMANITE, χαρακτήριζαν το φοιτητικό κίνημα «μικροομάδες» και «εξτρεμιστές τυχοδιώκτες» Μετά, όμως από την καταστολή των φοιτητικών ταραχών από την αστυνομία, στις 10 Μάη, η ελεγχόμενη από τους κομμουνιστές Εργατική Ένωση, καλεί τους εργάτες σε γενική απεργία, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κτηνωδία της αστυνομίας και συμπαράστασης στους φοιτητές. Όταν στις 14 του Μάη, ένα περίπου εκατομμύριο άνθρωποι διαδηλώνουν στους δρόμους του Παρισιού οι φοιτητές κραυγάζουν θριαμβευτικά « είμαστε οι μικροομάδες».

Την άλλη κιόλας μέρα, Τρίτη 14 Μάη, το κίνημα ξεπερνάει τα όρια των πανεπιστήμιων και εξαπλώνεται στα εργοστάσια. Το εργοστάσιο αεροπλάνων της Συντ-Αβιασόν που κατασκευάζει τα αεροπλάνα Κάραβελ, καταλαμβάνεται από τους εργάτες του. Την Τετάρτη, 15, Μάη, φοιτητές και εργάτες καταλαμβάνουν το Οντεόν, το Εθνικό Γαλλικό Θέατρο, στήνουν στο θόλο του επαναστατικές μαύρες και κόκκινες σημαίες και διακηρύσσουν το τέλος της κουλτούρας που απευθύνονταν μόνο στην οικονομική ελίτ της χώρας. Την ίδια μέρα σε όλη την Γαλλία, πολυάριθμα εργοστάσια, ανάμεσά τους και το εργοστάσιο αυτοκινήτων της Ρενώ, καταλαμβάνονται από τους εργάτες.

Δύο μέρες μετά την κατάληψη του εργοστασίου της Ρενώ ,οι φοιτητές της Σορβόννης οργανώνουν μια πορεία 8,5 χιλιομέτρων για να διαδηλώσουν την συμπαράσταση των φοιτητών προς τους εργάτες. Επικεφαλής της πορεία βρίσκεται μια κόκκινη σημαία και οι διαδηλωτές καθώς προχωρούν προς το εργοστάσιο, τραγουδούν την «Διεθνή» και φωνάζουν : «Κάτω το Αστυνομικό Κράτος», «Κάτω ο Καπιταλισμός» και «Αυτή είναι μόνο η αρχή, συνεχίστε τον αγώνα».

Στην είσοδο του εργοστάσιου της Ρενώ κυματίζει μια κόκκινη σημαία και μερικοί σκόρπιοι εργάτες, σκαρφαλωμένοι στην σκεπή του κτιρίου, ζητωκραυγάζουν τους φοιτητές που προχωρούν. Η κομμουνιστική ένωση που είχε καπελώσει την απεργία μέσα στο εργοστάσιο δείχνει συγκαλυμμένη εχθρότητα προς τους διαδηλωτές φοιτητές και οι κομματικοί ομιλητές στρέφονται ανοιχτά ενάντια στους φοιτητές που καλούν τους εργάτες να αναλάβουν τον άμεσο έλεγχο και να μιλάνε οι ίδιοι για λογαριασμό τους αντί να αφήνουν την ένωση να τους διευθύνει και να τους εκπροσωπεί.

Ενώ οι ραδιοφωνικοί σταθμοί εξακολουθούν να μεταδίδουν πως τα αιτήματα των φοιτητών αφορούν αποκλειστικά τις πτυχιακές εξετάσεις τους και τα εργατικά αιτήματα μόνο την αύξηση των μισθών, οι φοιτητές οργανώνουν Επιτροπές Δράσης και οι καταλήψεις εργοστασίων πολλαπλασιάζονται συνεχώς.

Στις αίθουσες διδασκαλίας και στα αμφιθέατρα του Πανεπιστημίου του Παρισιού βρίσκεται σε εξέλιξη μια πλατιά, πειραματικά, εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας. Το Κράτος, τα υπουργεία, οι σύγκλητοι των σχολών, τα προηγούμενα συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων δεν αναγνωρίζονται πλέον σαν γνήσια νομοθετικά όργανα. Οι κανονισμοί ψηφίζονται από τα μέλη των γενικών συνελεύσεων. Οι επιτροπές δράσης έρχονται σε επαφή με απεργούς εργάτες και οι εργάτες πληροφορούνται με προκηρύξεις τις εμπειρίες που αποκτούν οι φοιτητές από την άμεση δημοκρατία. …

Απόσπασμα από το κείμενο του Φ. Πέρλμαν "Η δεύτερη γαλλική επανάσταση" (18/5/1968), στο βιβλίο "Το μήνυμα των οδοφραγμάτων, Μάης 1968", εκδ. Ελεύθερος Τύπος